Het is vrijdagavond en Christel en ik komen net van ‘Samen aan tafel’ in Dorst. We hebben heerlijk mogen genieten van een driegangen-diner in De Klip. Het dorpshuis was voor de gelegenheid door een tiental vrijwilligers met mooi gedekte lange tafels omgebouwd tot restaurant. Iedere derde vrijdag in de maand eet men daar heerlijk samen met een veertigtal dorpsgenoten. Echt een mooi voorbeeld van meer voor elkaar in Dorst. Nog nagenietend zit ik aan de tafel in onze kamer om het weekend voor te bereiden. Een weekend met vijf bijzondere evenementen, waar ik acte de présence mag geven en bij de meeste ook nog een woordje mag doen. Maar daarbij denk ik toch nog even terug aan deze bewogen laatste weken.

De afgelopen weken heb ik relatief veel met mijn collega’s opgetrokken. Natuurlijk ontmoeten we elkaar regelmatig. Bij regionale bijeenkomsten, en vooral als ze over openbare orde en handhaving gaan. Maar deze week hadden we met elkaar een studiereis naar Brussel. Steeds vaker merken we dat Europa van belang is voor onze gemeentes, vooral op de schaal van de regio. En met de teruglopende uitkeringen de komende jaren van het Rijk is het van belang de lobby naar Brussel open te houden en dus ook te weten hoe de systemen daar werken. Besluitvorming gaat daar over veel meer schijven dan bij ons, dus moet je ook goed weten hoe je die besluitvorming kunt beïnvloeden om extra gelden naar ons toe te krijgen.

Als je twee dagen met elkaar optrekt heb je toch wat meer tijd om andere dingen met elkaar te bespreken. Met een collega die helaas door een andere keuze gaat stoppen of een collega die ik uit mijn tijd als wethouder ken en die net begonnen is. Naast het drukke programma zien we toch de kans om nog wat meer van elkaar te horen en te leren. Vergis je niet: ondanks dat we veel bij evenementen of bijzondere gebeurtenissen van onze inwoners aanwezig zijn en we zeer plezierig samenwerken met onze medewerkers, kan het burgemeesterschap op momenten toch eenzaam zijn. Je kunt of mag niet altijd alles met iedereen delen, bijvoorbeeld vanwege de kwetsbaarheid van jezelf of anderen. En dat is soms best wel lastig. Het kan dan opluchting geven als je het bij een begripvolle collega kwijt kan.

Vergis je niet: het kan er soms heftig aan toe gaan in dit vak. Zelf hebben Christel en ik ook al het nodige meegemaakt als het gaat om bedreigingen. Zoals toen in Boxtel met een persoon die ons met de dood bedreigde en er een gebiedsverbod moest komen om hem bij ons uit de buurt te houden. Of die keer dat ik in Oosterhout voortijdig de raadsvergadering moest verlaten omdat men een bedreiging aan ons adres had gedaan. En zo kan ik nog meer persoonlijke voorbeelden noemen. Gelukkig werden we iedere keer zeer goed door de politie, camera’s en andere middelen beschermd zodat er uiteindelijk niets gebeurde. Ik kan hier goed mee om gaan; het is tenslotte mijn vak. Maar het komt vooral voor de mensen rond om je heen soms keihard aan.

Iets dergelijks, maar dan misschien nog heftiger, overkwam deze week mijn collega uit Drimmelen Boy Scholtze. Een jonge, zeer aardige, standvastige en talentvolle collega van me, die bijna werd aangereden en ternauwernood kon wegspringen. Een boze inwoner van zijn gemeente, die niet alleen hem op dat moment bedreigde maar dat met regelmaat ook bij anderen schijnt te doen, vond dat dit wel moest kunnen. Hij vond daarnaast ook dat hij beledigende opmerkingen over de geaardheid van Boy kon maken. Werkelijk walgelijk en zeer kwalijk! De impact voor zijn familie en vrienden is zeer groot, zoals hij in de krant meldde. Het is dus heel belangrijk dat we elkaar als collega’s in onze kring goed kennen en op dit soort momenten kunnen steunen. Ook onze Oosterhoutse gemeenteraad sprak deze week haar steun uit aan Boy en zijn familie. Ook raadsleden hebben weleens met dit soort bedreigingen te maken. Op deze momenten moeten we gezamenlijk en ook als samenleving een duidelijke streep trekken. Dus handen af!

Oosterhout Meer voor Elkaar
 

Burgemeester van Oosterhout
Mark Buijs